Takakkaw Falls, Natural Bridge en Wapta Falls

Vandaag nog wat langer uitgeslapen tot 8:00 om de wandeling van gisteren uit de koude kleren te slapen. Van koude kleren gesproken, vanmorgen was het steenkoud in de camper toen we verstijfd uit ons bed kropen. De thermometer gaf 7 graden aan. Bij het ontbijt merkten we al dat het deze nacht ferm koud moet geweest zijn, want de chocopasta en pindakaas waren zo hard dat je er wellicht fossielen in kon vinden.
Na het ontbijt zijn we richting Yoho National Park gereden. Dit park ligt ten westen van Lake Louise als je Highway 1 richting de dorpen "Field" en "Golden" volgt. Bij de parking die aan het begin van de weg naar Lake 'O Hara ligt, hebben we eens gechecked of we Lake 'O Hara ook zonder reservering op voorhand, konden bereiken. Er lopen namelijk bussen van de parkeerplaats langs Highway 1 naar Lake 'O Hara, want je mag er niet met je eigen wagen komen en je moet op voorhand reserveren om mee te kunnen. Aangekomen op de parkeerplaats bleek deze om 10:30 al propvol te staan. Je kan ook te voet naar het meer lopen, maar dat zou 22km heen en terug zijn. Ietsje te ver vonden we. Omdat we geen zin hadden om te reserveren en dus later hier nog eens terug te komen, hebben we die trip maar overgeslagen en verder gereden over de Highway 1 richting zuid-oosten. Onderweg zijn we gestopt bij de "Spiral Tunnels" waar de Yoho Vallei op de Kicking Horse Vallei aansluit langs Highway 1. Deze spiraal-vormige trein-tunnels zijn aangelegd om de hoogteverschillen te kunnen overwinnen met de trein, waarbij de trein in de tunnel een bocht van 270 graden maakt en dan een stuk hoger weer zijn eigen spoor kruist. De tunnels waren aangelegd in 1907 door 1000 man die er 20 maanden lang aan gewerkt hadden en waarvoor 75 karrenvrachten dynamiet nodig zijn geweest. Ik heb deze details echt niet allemaal onthouden, maar ik maak meestal ook foto's van de informatie-borden, zodat ik die details later nog kan nalezen. Soms moet ik bij het maken van het verslag al goed nadenken om te weten wat we die dag allemaal gezien hebben, want we krijgen hier ook veel te zien op een paar dagen tijd.
We hebben dan bij de tunnels die je in de verte hier gewacht tot een trein voorbij kwam, maar dachten dat het maar een klein treintje zou zijn. Maar toen de trein voorbij kwam en de tunnel in dook en weer tevoorschijn kwam aan de uitgang van de tunnel die dan weer iets hoger lag bleek hij zo lang te zijn dat hij terug boven zijn eigen wagons reed en dus zichzelf kruiste. De trein met goederenwagons kan best tegen de kilometer lang zijn geweest. Daarna zijn we weer verder gereden op de Highway 1 tot aan de Yoho Valley Road die naar de Takakkaw Falls leidt.
De Yoho river zou ideaal zijn om op te raften, maar dan niet voor leken, want er lagen dikke rotsblokken in de rivier en het water stroomt behoorlijk snel. De Yoho Valley Road had een paar flinke haarspeldbochten. Eentje daarvan kreeg ik met de camper van 7 meter lang al niet in 1 keer genomen omdat die erg scherp was.
Van op een afstand zagen we de 250m hoge Takakkaw falls liggen. Opvallend was hoe het water bovenaan de waterval nog eens van de rotswand weg werd gespoten omdat het water daar in een soort kom terecht kwam. Op die manier ontstond een grote waternevel die zich dan naar beneden stortte gepaard met een sissend geluid dat tegen de rotswanden weerklonk. We zijn dan via een wandelweggetje zo dicht mogelijk bij de waterval geraakt waar je een zicht had op de indrukwekkende hoeveelheid water die naar beneden kwam. De waterval wordt gevoed door de Daly gletsjer die op zijn beurt wordt gevoed door het ijs van het ijsveld, genaamd : Waputik Icefield. Aan de overkant van de waterval had je zicht op de Cathedral Mountain van 3190m hoogte, wat al een hele joekel is.
Op de parkeerplaats bij Takakkaw Falls hebben we dan even snel wat gegeten en een kort dutje gedaan, waarna we dan verder de Highway 1 richting "Golden" volgden tot ongeveer 3km voorbij het plaatsje "Field" tot aan de Kicking Horse river. Hier loopt er een weggetje richting noorden wat naar Emerald Lake voert en ook voorbij de Natural Bridge komt. De Natural Bridge is een natuurlijke brug waar de Kicking Horse river onderdoor loopt en die oorspronkelijk een waterval moet zijn geweest. Het water heeft bij die waterval het onderliggend gesteente door erosie zover uitgehold tot het uiteindelijk dwars door de bovenste rotslagen is gesleten en dan zich een weg door de andere rotslagen heeft gebaand, tot het uiteindelijk onder de rots door loopt. Zo heb je een uiteindelijk een brug die bestaat uit een rots die van boven een paar spleten heeft waar het water doorheen gesleten is. Je kon dus over de Kicking Horse river lopen via die rots, ware het niet dat de paar spleten levensgevaarlijk zijn, want als je daar in de razendsnel-stromende Kicking Horse river zou terechtkomen en onder die rots door zou gesleurd worden, dan denk ik niet dat je dat nog zou kunnen navertellen.
De hele voormiddag was het bewolkt en vrij fris, maar droog geweest. In de namiddag brak de zon stilaan door de bewolking en voelde je de temperatuur ook geleidelijk stijgen. Tegen de late namiddag scheen weer volop de zon en was het boven de 20 graden.
Van de Natural Bridge zijn we dan verder het weggetje naar het noorden gevolgd naar Lake Emerald, waar we nog een korte wandeling wilden doen rond het meer. Lake Emeral is ongeveer 1,5km lang en 1km breed en de wandeling er omheen zou iets van 5,4km zijn zonder veel hoogteverschillen. Dus een makkie om onze krachten nog een beetje te sparen. Op ongeveer 1,5 uren hadden we de tour rond het meer voltooid.
We zijn ondertussen natuurlijk al flink verwend wat betreft mooie uitzichten en landschappen en je begint dan te vergelijken met de meren die je al gezien hebt. Maar het blijft imposant en iedere omgeving heeft weer z'n eigen charme, zodat je toch het WOW-effect blijft hebben.
Het is dus heel moeilijk vergelijken en heel moeilijk om een score te geven aan de verschillende bezienswaardigheden. Het weer speelt ook een grote rol en zelfs de tijd van de dag, want het spel van licht en schaduw op de bergflanken bij lage of hoge zon doet ook al veel.
Rond 18:00 zijn we weer vertrokken bij Lake Emerald om de Wapta Falls en misschien nog de Hoodoo's die daar niet ver vandaan liggen te bezoeken. Maar rond 20:00 begint het donker te worden en de Wapta Falls zijn enkel te voet te bereiken vanaf de parking via een wandeling van ongeveer 2,5km. Dus het was twijfelachtig of we de Hoodoo's nog zouden halen.
Via de Highway 1 zijn we dus nog circa 15km verder richting zuiden gereden tot waar de Highway 1 een scherpe bocht van meer dan 90 graden maakt naar het westen. Iets voorbij die bocht loopt er een onverhard weggetje richting zuiden naar een onverharde parkeerplaats, van waaruit je dan richting Wapta Falls kan lopen.
Na een half uurtje lopen kwamen we aan bij de Wapta Falls via een heel smal wandelweggetje dat aan het einde door dichtbegroeide bossen loopt.
We hadden van thuis van die kleine inbraakalarm-dingetjes meegenomen die je normaal gebruikt om bvb. een venster te beveiligen. Met een schakelaartje kan je die aan en uit zetten en die dingen maken zulk een vreselijke herrie dat zelfs de meest heldhaftige beer terug in zijn hol zou kruipen. Die dingetjes hadden we maar meegenomen omdat het laat op de avond was en we de enigen waren die deze tocht deden. Stel je moet in het donker terugkeren en je voelt plots de hete adem van een beertje in je nek. Ook een zaklamp hadden we voor zekerheid meegenomen voor het geval we niet voor het donker terug geraakten.
De Wapta Falls waren erg indrukwekkend. De waterval was bij lange niet zo hoog als de Takakkaw Falls, maar wel vele malen breder, waardoor het water met veel decibels naar beneden kwam gedonderd. Altijd fascinerend en hypnotiserend om naar te kijken, zo'n waterval. We zullen er op deze reis wellicht nog veel meer gaan tegenkomen.
Daarna dezelfde wandeling terug naar de camper die we op de parkeerplaats hadden achtergelaten en waar we rond 20:00 weer aankwamen. Net op tijd, want een half uur later is het stikdonker. De Hoodoo's konden we dus vergeten, maar we kunnen ook niet alles gezien hebben.
Je mag met je camper niet zomaar langs de weg of in het park overnachten, maar toch dachten we er even aan om op de parkeerplaats te overnachten, zodat we niet helemaal terug naar de camping van Lake Louise moesten rijden. Hier zouden we toch geen controle krijgen, want de parkeerplaats lag aan het einde van een onverharde weg die niet echt in goede staat was. Maar dan zouden we in de camper moeten douchen en naar het toilet gaan, terwijl je op een camping zo lang kan douchen als je wil zonder je zorgen te maken over hoeveel water er nog in je tank zit en zo vaak naar het toilet kan als je wil zonder je af te vragen hoe vaak je nog kan voor je riooltank vol zit. De metertjes in de camper geven enkel leeg, halfvol en vol met een lampje voor iedere tank (vers water tank, LPG tank, vuil water tank, riooltank) aan, maar als je goed scheef staat met je camper, dan lijkt het of de riooltank al vol zit, terwijl je nog maar 5 keer bent gaan plassen. Dus heel precies werkt dat niet.
Dan toch maar besloten om terug naar Lake Louise te rijden en daar weer op dezelfde camping te overnachten voor de 3de keer.
Omdat we bij wegenwerken verkeerd waren gereden, kwamen we pas rond 21:00 aan bij de camping van Lake Louise die ondertussen al dicht was. Maar er hing een bordje op dat je zelf een plaats kon zoeken en dan 's morgensvroeg betalen voor 11:00. En dat hebben we dan maar gedaan.
En zo is weer een lange dag ten einde waarin we weer veel mooie dingen gezien hebben.
Morgen zou het slechter weer worden en zien we wel of we een "rustdag" inlassen of al richting Jasper rijden via de Icefields Parkway.