Sneeuw in de Rockies
Door: Roel
Blijf op de hoogte en volg Roel & Mieke
20 September 2009 | Canada, Ottawa
Het was weer een koude nacht in de Rockies. De temperatuur is vannacht gedaald tot 5 graden en Mieke had 's avonds haar elektrische deken nog eens bovengehaald om het warm te krijgen voor het slapen gaan, die we dan via de spanningsomvormer op de autobatterij aansluiten. Dus Mieke sliep op de elektrische deken onder 2 dekens en een laken en ik in bloot bovenlijf en ondergoed in een slaapzak. Natuurlijk had ik het ook wel wat koud in het begin, maar ik kan er beter tegen en heb het dadelijk warm in de slaapzak.
's Morgens waren we rond 8:00 wakker en hebben dadelijk de standkachel op LPG aangezet om het boeltje een beetje op te warmen van 5 graden naar 18, wat toch heel wat oppervlakte aan kiekenvel scheelt.
Maar tot onze grote verbazing zagen we tijdens het ontbijt sneeuwvlokken uit de lucht vallen, die steeds groter en talrijker werden. Zo heeft het toch een uur lang goed gesneeuwd, zodat auto's, naaldbomen en de camping-banken goed wit zagen. We hadden al ergens gelezen dat er op de Bow Summit 6 meter sneeuw op 1 dag kan vallen, dus ik had m'n veegblik al klaar liggen.
Rond 10:00 hield het op met sneeuwen en zijn we vertrokken om verder richting noord-westen te rijden op de Icefields Parkway 93. De bergtoppen waren nog in wolken gehuld en hier en daar viel er nog wat lichte neerslag uit de lucht.
Omdat we gisteren al een stuk van deze route gereden hadden, lag onze eerste stop op ongeveer 30km van de camping, namelijk bij het Lower Waterfowl Lake in het dal van de Mistaya River. Het meer ligt op 300m van de weg en is omringd door bergen die dicht tegen de 3000m hoog zijn.
2km verder noordelijk ligt het Lower Waterfowl Lake, waar we daarna eens zijn gestopt om een kijkje te nemen. Hier hebben we een 2km gewandeld via een camping die gesloten was, maar waar je wel te voet door kon. Via de camping kwamen we terecht bij het riviertje dat het upper met het lower lake verbindt. Dit riviertje hebben we dan gevolgd tot aan het Lower Waterfowl Lake. Ondertussen was het weer helemaal opgeklaard en scheen de zon voluit.
Op de informatieborden stond te lezen dat je aan de rand van dit meer kans hebt om elanden aan te treffen bij dageraad of laat in de avond, omdat ze dan hun onbijt of avondmaal komen halen in lage begroeiing rond het meer. Zo'n eland willen we natuurlijk ook wel eens in 't wild zien. We laten jullie nog weten als we er eentje zien.
Daarna zijn we ca. 20km verder noordwaarts gereden tot aan de Mistaya Canyon. De kleine Canyon is een prachtige omgeving waar de Mistaya River zich met veel geweld en geraas al kronkelend een weg baant door een kloof, die op plaatsen minder dan een meter breed is, maar wel een 30-tal meter diep. Heel mooi. Met een brug geraak je aan de overkant van de kloof en kan je dicht bij de randen van de kloof geraken, waar je tientallen meters lager het water ziet voorbijrazen. Hier hebben we een uurtje doorgebracht alleen al met rondkijken en genieten van het uitzicht.
Daarna zijn we iets voorbij de brug, waar de Icefields Parkway over de North Saskatchewan River loopt en samenkomt met de Highway 11, voor het eerst gaan tanken. We hadden in totaal 658km gereden en hebben 156 liter getankt. Dat ding verbruikt dus ca. 23 liter op 100km (1 op 4 ongeveer) en dan hebben we nog heel rustig gereden. Maar dat krijg je als zo'n kanjer van een benzinemotor zo'n hels gewicht tegen de berghellingen moet omhoogsleuren. Dat zuipt dan als een pasgeboren kalf.
Daarna zijn we nog 2km verder noordwaarts gereden tot vlakbij waar de Howse River en de North Saskatchewan River samenkomen. Via een korte wandeling van 1km vanaf de parkeerplaats langs de Icefields Parkway 93 kwam je bij een brug over de snelstromende Saskatchewan River en nog eens 2km verder naar het zuid-westen kwamen we in het brede dal van de Saskatchewan River, waar deze over een breedte van 1km meandert. Van op het wandelpad hadden we een heel fraai zicht over dit brede dal, waar de meanderende Saskatchewan zich over de gehele breedte uitspreidde.
Vervolgens zijn we 40km verder noordelijk gereden het Jasper National Park in, naar de Wilcox Creek camping om er tijdig een plekje te reserveren. Dit is ook zo'n camping zonder personeel, waar je zelf een plaatsje moet regelen. Rond 17:30 kwamen we daar aan en we hadden al direct een plaatsje gevonden omdat we er vroeg bij waren. Eenmaal ons plaatsje geregeld, zijn we nog wat verder gereden naar het Icefields Centre bij de Athabasca Glacier. Omdat het nog altijd zonnig weer was, besloten we een kijkje te nemen bij de Athabasca gletsjer, waar je met de auto naar toe kan rijden en die je tot op een paar honderd meter kan naderen via een korte wandeling van een paar kilometer vanaf de parkeerplaats bij de gletsjer. Deze gletsjer maakt deel uit van het Columbia Icefield, een enorm grote ijsvlakte van 325 km2 die verschillende gletsjers voedt, waaronder de Athabasca, de Saskatchewan, de Dome en de Columbia gletsjer.
Op de parkeerplaats dus maar dikke warme kleren aangetrokken, want de wind die over zo'n gletsjer blaast is ferm koud. In het begin van de wandeling zit je nog achter de berg puin die de gletsjer voor zich uit duwt (ook morraine genoemd) en ben je nog beschut voor de koude wind, maar naarmate de wandeling vordert en je bij de top van de morraine de gletsjer begint te zien, voel je de koude wind in je vel snijden. Je kon de gletsjer tot op een paar honderd meter naderen. Om veiligheidsredenen is er een afrastering, want zo'n gletsjer is constant in beweging en je weet nooit op welk moment er aan de voorkant tonnen ijs lossplijten en naar beneden donderen.
Op deze gletsjer willen we binnenkort ook een begeleide gletsjerwandeling van 3 uren met gids en alle materiaal wat nodig is, gaan doen. Je kan ook de gletsjer op met een enorm grote ice-explorer. Dit is een gigantische bus op 6 wielen van bijna 2 meter diameter en die op alle wielen traktie heeft. Zo kan dat ding op z'n dooie gemak een gletsjer oprijden en over de diepe kloven heen rijden. Maar dat lijkt ons minder spannend dan zelf over het ijs te lopen.
Daarna zijn we nog in het Icefield Centre gaan kijken voor meer informatie over de gletsjerwandeling, maar de loketten waren al dicht. Wel zagen we dat je daar internetaansluiting kan huren, dus daar kunnen we morgen weer de verslagen en foto's updaten.
Vandaag hebben we dus in de voormiddag sneeuw gehad bij 5 graden en in de namiddag zon bij 15 graden. Zo snel kan het hier gaan.
Vannacht zou het nog kouder gaan worden met temperaturen tegen het vriespunt. Dat wordt dus weer goed stoken.
's Morgens waren we rond 8:00 wakker en hebben dadelijk de standkachel op LPG aangezet om het boeltje een beetje op te warmen van 5 graden naar 18, wat toch heel wat oppervlakte aan kiekenvel scheelt.
Maar tot onze grote verbazing zagen we tijdens het ontbijt sneeuwvlokken uit de lucht vallen, die steeds groter en talrijker werden. Zo heeft het toch een uur lang goed gesneeuwd, zodat auto's, naaldbomen en de camping-banken goed wit zagen. We hadden al ergens gelezen dat er op de Bow Summit 6 meter sneeuw op 1 dag kan vallen, dus ik had m'n veegblik al klaar liggen.
Rond 10:00 hield het op met sneeuwen en zijn we vertrokken om verder richting noord-westen te rijden op de Icefields Parkway 93. De bergtoppen waren nog in wolken gehuld en hier en daar viel er nog wat lichte neerslag uit de lucht.
Omdat we gisteren al een stuk van deze route gereden hadden, lag onze eerste stop op ongeveer 30km van de camping, namelijk bij het Lower Waterfowl Lake in het dal van de Mistaya River. Het meer ligt op 300m van de weg en is omringd door bergen die dicht tegen de 3000m hoog zijn.
2km verder noordelijk ligt het Lower Waterfowl Lake, waar we daarna eens zijn gestopt om een kijkje te nemen. Hier hebben we een 2km gewandeld via een camping die gesloten was, maar waar je wel te voet door kon. Via de camping kwamen we terecht bij het riviertje dat het upper met het lower lake verbindt. Dit riviertje hebben we dan gevolgd tot aan het Lower Waterfowl Lake. Ondertussen was het weer helemaal opgeklaard en scheen de zon voluit.
Op de informatieborden stond te lezen dat je aan de rand van dit meer kans hebt om elanden aan te treffen bij dageraad of laat in de avond, omdat ze dan hun onbijt of avondmaal komen halen in lage begroeiing rond het meer. Zo'n eland willen we natuurlijk ook wel eens in 't wild zien. We laten jullie nog weten als we er eentje zien.
Daarna zijn we ca. 20km verder noordwaarts gereden tot aan de Mistaya Canyon. De kleine Canyon is een prachtige omgeving waar de Mistaya River zich met veel geweld en geraas al kronkelend een weg baant door een kloof, die op plaatsen minder dan een meter breed is, maar wel een 30-tal meter diep. Heel mooi. Met een brug geraak je aan de overkant van de kloof en kan je dicht bij de randen van de kloof geraken, waar je tientallen meters lager het water ziet voorbijrazen. Hier hebben we een uurtje doorgebracht alleen al met rondkijken en genieten van het uitzicht.
Daarna zijn we iets voorbij de brug, waar de Icefields Parkway over de North Saskatchewan River loopt en samenkomt met de Highway 11, voor het eerst gaan tanken. We hadden in totaal 658km gereden en hebben 156 liter getankt. Dat ding verbruikt dus ca. 23 liter op 100km (1 op 4 ongeveer) en dan hebben we nog heel rustig gereden. Maar dat krijg je als zo'n kanjer van een benzinemotor zo'n hels gewicht tegen de berghellingen moet omhoogsleuren. Dat zuipt dan als een pasgeboren kalf.
Daarna zijn we nog 2km verder noordwaarts gereden tot vlakbij waar de Howse River en de North Saskatchewan River samenkomen. Via een korte wandeling van 1km vanaf de parkeerplaats langs de Icefields Parkway 93 kwam je bij een brug over de snelstromende Saskatchewan River en nog eens 2km verder naar het zuid-westen kwamen we in het brede dal van de Saskatchewan River, waar deze over een breedte van 1km meandert. Van op het wandelpad hadden we een heel fraai zicht over dit brede dal, waar de meanderende Saskatchewan zich over de gehele breedte uitspreidde.
Vervolgens zijn we 40km verder noordelijk gereden het Jasper National Park in, naar de Wilcox Creek camping om er tijdig een plekje te reserveren. Dit is ook zo'n camping zonder personeel, waar je zelf een plaatsje moet regelen. Rond 17:30 kwamen we daar aan en we hadden al direct een plaatsje gevonden omdat we er vroeg bij waren. Eenmaal ons plaatsje geregeld, zijn we nog wat verder gereden naar het Icefields Centre bij de Athabasca Glacier. Omdat het nog altijd zonnig weer was, besloten we een kijkje te nemen bij de Athabasca gletsjer, waar je met de auto naar toe kan rijden en die je tot op een paar honderd meter kan naderen via een korte wandeling van een paar kilometer vanaf de parkeerplaats bij de gletsjer. Deze gletsjer maakt deel uit van het Columbia Icefield, een enorm grote ijsvlakte van 325 km2 die verschillende gletsjers voedt, waaronder de Athabasca, de Saskatchewan, de Dome en de Columbia gletsjer.
Op de parkeerplaats dus maar dikke warme kleren aangetrokken, want de wind die over zo'n gletsjer blaast is ferm koud. In het begin van de wandeling zit je nog achter de berg puin die de gletsjer voor zich uit duwt (ook morraine genoemd) en ben je nog beschut voor de koude wind, maar naarmate de wandeling vordert en je bij de top van de morraine de gletsjer begint te zien, voel je de koude wind in je vel snijden. Je kon de gletsjer tot op een paar honderd meter naderen. Om veiligheidsredenen is er een afrastering, want zo'n gletsjer is constant in beweging en je weet nooit op welk moment er aan de voorkant tonnen ijs lossplijten en naar beneden donderen.
Op deze gletsjer willen we binnenkort ook een begeleide gletsjerwandeling van 3 uren met gids en alle materiaal wat nodig is, gaan doen. Je kan ook de gletsjer op met een enorm grote ice-explorer. Dit is een gigantische bus op 6 wielen van bijna 2 meter diameter en die op alle wielen traktie heeft. Zo kan dat ding op z'n dooie gemak een gletsjer oprijden en over de diepe kloven heen rijden. Maar dat lijkt ons minder spannend dan zelf over het ijs te lopen.
Daarna zijn we nog in het Icefield Centre gaan kijken voor meer informatie over de gletsjerwandeling, maar de loketten waren al dicht. Wel zagen we dat je daar internetaansluiting kan huren, dus daar kunnen we morgen weer de verslagen en foto's updaten.
Vandaag hebben we dus in de voormiddag sneeuw gehad bij 5 graden en in de namiddag zon bij 15 graden. Zo snel kan het hier gaan.
Vannacht zou het nog kouder gaan worden met temperaturen tegen het vriespunt. Dat wordt dus weer goed stoken.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
